• Home
  • >
  • مقاله و آموزش
ارسال شده در:

معرفی رم های DDR5 تا 2022 آغاز می شود

معرفی رم های DDR5 تا 2022 آغاز می شود

 

رم‌های DDR5 که نسل پنجم حافظه‌های DDR و نسخه جدید SDRAM است، سرعتی دو برابر رم SD دارد. پهنای باند حافظه DDR  مشابه SD است اما رم DDR با فرکانس 100 مگاهرتز مانند حافظه ‌هایی با فرکانس 200 مگاهرتزی در خواندن و نوشتن داده‌ ها عمل می کند. بنابراین به دلیل عملکرد مناسب حافظه‌های DDR طراحان به فکر توسعه آن افتادند.

آن‌ها در رم‌های DDR2 سرعت انتقال داده‌ها را دو برابر کردند. به همین ترتیب در حافظه‌های   DDR3 و DDR4 سرعت انتقال داده‌ها را به مقدار بسیار زیادی افزایش دادند. حالا نوبت به نسل پنجم حافظه‌های DDR  یعنی ِDDR5 رسیده که سرعت بالاتر و مصرف انرژی کمتری نسبت به ماژول‌های DDR4 دارد.

سازمان استاندارد گذاری JEDEC، مشخصات رم‌های DDR5 را در سپتامبر 2019 اعلام کرد. به نظر می رسد که از اوایل سال 2022 شاهد رشد چشمگیر رم‌های DDR5 در کامپیوترهای شخصی خواهیم بود.

 

تاخیر در ادغام رم‌های DDR5 با اینتل و AMD تا 2022

به علت محدودیت‌های هزینه BOM (فهرستی از مواد اولیه برای ساخت یا تولید محصول)، ادغام رم‌های DDR5 با پردازنده‌های Intel و AMD کامپیوترهای شخصی تا سال 2022 به تعویق خواهد افتاد. بیشتر کامپیوترهای شخصی یا پی‌سی‌ها بر اساس پلتفرم اینتل هستند. با توجه به اینکه کاربران کامپیوتر نسبت به قیمت ابزارها بسیار حساس هستند و رم‌های DDR5 در مقایسه با DDR4 در مراحل اولیه توزیع، قیمت بالاتری دارند، اینتل در پشتیبانی از این رم شتابزده عمل نمی کند. بنابراین اینتل قصد دارد پشتیبانی از DDR5 را تا اوایل 2022 به تعویق اندازد.

از سوی دیگر AMD رقیب اصلی اینتل، پشتیبانی از رم‌های DDR5 را از اوایل سال 2022 آغاز خواهد کرد. بنابراین Intel و AMD به دلیل هزینه‌های BOM  نمی توانند تا سال 2022 از حافظه‌های DDR5 پشتیبانی کنند به این معنی که این رم جدید در سال 2020 و 2021 در مراحل توسعه و تایید محصول باقی خواهد ماند.

 

معرفی رم های DDR5 تا 2022 آغاز می شود

پیش بینی تولید انبوه پلتفرم‌های سرور با پشتیبانی از رم‌های DDR5 در 2022

اینتل تامین کننده پلتفرم اصلی در بازار سرور است. بازار سرور در مقایسه با بازار پی‌سی نسبت به هزینه‌ها کمتر حساس است. بنابراین اینتل سریعتر پلتفرم‌های سازگار با رم‌های DDR5 را در بازار سرور معرفی خواهد کرد. شرکت اینتل انتظار دارد ابتدا محصولات سازگار با رم‌های DDR5 را با پلتفرم خود Eagle Stream وارد بازار سرور کند. شرکت هوش بازار جهانی Trend Force، نیز امید دارد پلتفرم‌های اینتل را با پشتیبانی از DRAM سرور DDR5 به صورت انبوه تا سال 2022 تولید و با پلتفرم‌های موجود پشتیبانی کننده DDR4  جایگزین کند.

AMD رقیب اینتل همچنان از DDR4 حمایت خواهد کرد و بعید است تا زمان عرضه پلتفرم سرور Genoa از رم‌های DDR5 پشتیبانی کند. پلتفرم Genoa در سال 2021 وارد مرحله آزمون خواهد شد و پیش بینی می شود در سال 2022 به صورت انبوه تولید شود. بنابراین پلتفرم‌های سرور AMD تا اوایل سال 2023 از DDR5 پشتیبانی نخواهند کرد.

 

احتمال پیشی گرفتن LPDDR5 از رم‌های DDR5

تامین کننده‌های اصلی AP های گوشی‌های هوشمند، شرکت Qualcomm و Media Tek در مجموع نزدیک به ٪70 کل کالاهای ارسالی حاوی گوشی‌ های هوشمند را در این سال از آن خود کرده‌اند. شرکت Qualcomm،  865 Snapdragon، تراشه سازگار با LPDDR5 را در اوایل سال 2020 عرضه کرد، گرچه سری تراشه‌های پرچمدار 870 آینده از مموری LPDDR5 پشتیبانی خواهند کرد.

به عبارت دیگر، شرکت MediaTek از Qualcomm عقب تر است  زیرا تراشه‌های 5G با کیفیت از جمله Dimensity SoCs در حال حاضر تنها مموری  LPDDR4  را پشتیبانی می کنند. با وجود این، مدیاتک پیش بینی می‌کند که دو تراشه دیگر که هنوز نام آنها مشخص نیست عرضه می‌کند و جزء اولین‌ها در نمونه کارهای محصولاتش خواهد شد که از LPDDR5 پشتیبانی می کند؛ این تراشه ها احتمالا در بازار در 1H21 در دسترس قرار می گیرد.

به علت بازاریابی استراتژیک و تلاش‌های تامین کنندگان DRAM اختلاف قیمت بین LPDDR5 و LPDDR4X به میزان کمتر از ٪10 کاهش یافت. این کاهش قیمت به محبوبیت مموری نسل جدید کمک خواهد کرد. پیش بینی می شود که در سال 2021 سری تراشه‌های پرچمدار 870 شرکت Qualcomm و تراشه‌های نسل جدید مدیاتک از LPDDR5 پشتیبانی خواهد کرد. LPDDR5 نسبت به انواع قبلی خود سرعت و قدرت بیشتری دارد و انتظار می‌رود تا نرخ ٪18.5 رشد داشته باشد.

لازم به ذکر است که پیشرفت LPDDR5 در آینده به اختلاف قیمت آن با LPDDR4X بستگی دارد. این تفاوت می تواند ناچیز باشد در حالی که میزان رشد LPDDR5 در مقایسه با رم‌های DDR5 سریعتر و بیشتر است.

 

 

GDDR6 به DRAM گرافیکی جدید تبدیل شد

شرکت Nvidia تامین کننده اصلی در صنعت GPU  حدود ٪75 کل کارت ‌های گرافیک ارسالی را به خود اختصاص داده است و کارت ‌های گرافیک GTX و RTX را در سال 2018 عرضه کرد. همه کارت ‌های گرافیکی به حافظه GDDR6 مجهز شدند. دومین تامین کننده GPU شرکت AMD است که ٪25 کارت گرافیک‌ های ارسالی را به خود اختصاص داده است.

GPU های AMD در سال 2019 عرضه شد و همه به مموری GDDR6 مجهز شدند. بنابراین دو شرکت  Nvidia و AMD از حافظه GDDR6 پشتیبانی می‌ کنند و اختلاف قیمت GDDR6 و GDDR5 به طور مداوم در حال کاهش است.

شرکت Trend Force اظهار می ‌کند که تامین کنندگان پلتفرم اصلی تاثیر قابل توجهی بر رشد و ادغام DRAM های نسل جدید دارند. تولید کنندگان DRAM ظرف یکسال پس از اعلام مشخصات دقیق محصولات نسل جدید از سوی JEDEC، می‌توانند تراشه‌ها یا ماژول‌های  DRAM را تولید کنند. با وجود این بدون حمایت از پلتفرم، رشد DRAM های نسل جدید متوقف خواهد شد حتی اگر تولیدکنندگان آماده عرضه محصولات DRAM نسل جدید خود باشند.

 

ارسال شده در:

تفاوت‌های میان UEFI و Legacy Boot

تفاوت‌های میان UEFI و Legacy Boot

 

در بایوس‌ از صفحه کلید برای انتخاب گزینه‌ها استفاده می‌شود اما در UEFI امکان استفاده از Mouse هم وجود دارد. به علاوه، UEFI دارای قابلیت راه‌اندازی ایمن است. این ویژگی از بارگیری هرگونه درایو ناشناخته جلوگیری کرده و به پیشگیری از اجرای بدافزارها کمک می‌کند. برخی از رایانه‌های دارای UEFI به کاربر اجازه می‌دهند که از Legacy BIOS هم استفاده کنند.

 

 

راه‌اندازی به شیوه UEFI، از سیستم عامل UEFI استفاده می‌کند. این سیستم عامل دارای فهرستی از حجم‌های راه‌اندازی صحیح است که سرویس پارتیشن EFI نامیده می‌شود. در حین خودآزمایی هنگام روشن شدن (POST) که عملکرد مناسب همه سخت افزارها آزموده می‌شوند، سیستم عامل UEFI تمامی دستگاه‌های قابل راه‌اندازی (Bootable) متصل به رایانه را برای یافتن جدول پارتیشن GUID یا GPT اسکن می‌کند. سیستم عامل به صورت خودکار GPT را بررسی می‌کند تا پارتیشن EFI را یافته و رایانه را راه‌اندازی کند.

 

Legacy Boot چیست؟

Legacy Boot فرایندی است که توسط سیستم عامل بایوس برای راه‌اندازی رایانه استفاده می‌شود. این روش فهرستی از دستگاه‌های ذخیره سازی قابل راه‌اندازی نظیر درایوهای فلاپی دیسک، درایوهای هارد دیسک، درایوهای دیسک نوری و غیره را بر اساس اولویت مورد نظر در خود ذخیره می‌کند. وقتی رایانه روشن می‌شود، بایوس خودآزمایی هنگام روشن شدن را انجام می‌دهد. در صورتی که فرآیند راه‌اندازی مشکلی نداشته باشد، بلندگوی داخلی رایانه یک بوق کوتاه می‌زند. کدهای پخش شده توسط بلندگو می‌تواند به کاربر کمک کند که مشکل را سریع‌تر پیدا کند.

 

پس از پایان فرآیند خودآزمایی هنگام روشن شدن، سیستم عامل اولین سکتور هر یک از دیسک‌های ذخیره سازی هدف را در حافظه بارگذاری کرده، سپس آن‌ها را برای یافتن رکورد راه‌انداز اصلی (MBR) اسکن می‌کند. اگر MBR صحیح یافت شود، سیستم عامل روند را ادامه داده و از پارتیشن صحیح، رایانه را راه‌اندازی می‌کند. اگر در یک دستگاه MBR مناسب یافته نشود، فرآیند در دستگاه با اولویت بعدی ادامه پیدا کرده و راه‌اندازی انجام خواهد شد.

تفاوت‌های UEFI و Legacy Boot

تعریف

UEFI فرآیند راه‌اندازی در رایانه‌های روزآمد است که قابلیت‌های پیشرفته‌تری نسبت به بایوس ارائه می‌کند. Legacy Boot فرآیندی است که رایانه با استفاده از سیستم عامل بایوس راه‌اندازی می‌شود. این مورد تفاوت اساسی میان UEFI و Legacy Boot است.

کارکرد

UEFI از سیستم عامل URFI استفاده می‌کند، این سیستم عامل دارای فهرستی از حجم‌های راه‌اندازی صحیح موسوم به سرویس پارتیشن EFI است که برای راه‌اندازی به کار برده می‌شود. Legacy Boot از سیستم عامل بایوس برای فرآیند راه‌اندازی استفاده می‌کند.

قابلیت‌ها

تفاوت مهم دیگری که میان UEFI و Legacy Boot وجود دارد این است که UEFI دارای قابلیت‌های امنیتی بیشتری نسبت به Legacy Boot است.

کاربردپسند بودن

UEFI کاربرپسندتر از Legacy Boot است.

بررسی درایوهای ذخیره سازی قابل راه‌اندازی

UEFI از جدول پارتیشن GUID (GPT) و Legacy Boot از رکورد راه‌انداز اصلی (MBR) برای بررسی پارتیشن‌ها استفاده می‌کنند.

جمع‌بندی

تفاوت میان UEFI و Legacy Boot این است که UEFI جدیدترین روش راه‌اندازی رایانه است که برای جایگزینی بایوس طراحی شده است، در حالی که Legacy Boot فرآیندی است که از بایوس برای راه‌اندازی رایانه بهره می‌برد. به طور خلاصه، UEFI جانشین Legacy Boot است.

 

سرور های نسل نهم و دهم HP دو مدل بوت را به کاربر ارائه می دهند : UEFI MODE و LEGACY BIOS MODE .

بوت آپشن های خاص ( یکی از آنها می تواند نصب ویندوز سرور باشد ) نیاز دارند که شما مود مناسب آنها را در سرور انتخاب کنید.

بطور پیش فرض بوت مود سرور G10 بر روی مود UEFI قرار دارد.

 

در نتیجه سیستم باید با آپشن UEFI بوت شود تا بتواند امکاناتی همچون :

  • Secure Boot, UEFI Optimized Boot, Generic USB Boot, IPv6 PXE Boot, iSCSI Boot, Boot from URL
  • Fibre Channel/FCoE Scan Policy

حال به سراغ مراحل تغییر بوت UEFI سرور به LEGACY میرویم :

 

چگونگی تنظیمات RBSU برای سرورهای HP DL380 G9 همراه با تصاویر آورده می شود. این سرورها به دلیل جدید تر بودن علاوه بر BIOS از سیستمی جدید به نام UEFI برای بوت کردن سرور استفاده می کنند که توصیه می شود بطور کلی Boot Mode آنها روی UEFI قرار بگیرد که تصاویر چگونگی آن در ادامه دیده می شود.

همانند باقی سرورهای HP با فشردن دکمه F9 در هنگام عملیات POST Power On Self-Test ، سرور وارد محیط System Utilities می شود که این صفحه مشابه تصویر زیر می باشد.

 

بعد از وارد شدن به این صفحه مطابق تصویر گزینه System Configuration انتخاب شود. بعد از این انتخاب به صفحه زیر وارد خواهید شد:

 

 

سپس در این مرحله وارد گزینه Boot Mode می شویم.

و در مرحله بعد تصویر زیر را خواهیم داشت:

 

و سپس تصویر زیر را خواهیم داشت:

 

 

در تصویری که مشاهده می کنید میتوانید حالت بوت سرور خود را مشخص کنید که UEFI باشد یا بصورت Legacy کار کند.

ارسال شده در:

مقایسه‌ی دو سرور DL360 Gen9 و DL380 Gen9

انتخاب یک سرور مناسب می تواند تاثیر زیادی بر کسب و کار شما بگذارد. زیرا یک سرور خوب می تواند نحوه فعالیت مشاغل کوچک را تغییر دهد و حتی به رشد آنان کمک شایانی نماید. به همین دلیل در مقاله ‌ی

مقایسه دو سرور DL360 Gen9 و DL380 Gen9، سعی خواهیم کرد مواردی که به شما در خرید یک سرور جدید و یا به روز رسانی تنظیمات آن کمک خواهد را عنوان نماییم.

لازم به ذکر است از میان سرورهای تولید شده توسط شرکت های مختلف، سرورهای کمپانی HP همواره از محبوبت بالاتری در میان کاربران برخوردار می باشند. شاید بتوان گفت امکانات و راحتی استفاده از آن از جمله عوامل تاثیر گذار هستند.

از عواملی که هنگام خرید یک سرور بخصوص سرورهای HP می بایست در نظر گرفت، مصرف انرژی و راندمان کاری آن بوده البته هزینه خرید و تجهیز سرور نیز از جمله این عوامل می باشد.

یکی دیگر از عوامل تاثیر گذار ظرفیت دستگاه است که ممکن است در پنج سال آینده برای شرکت مناسب نبوده و نیاز به گسترش داشته باشد. به همین دلیل هنگام خرید اولین سرور به این نیاز دقت لازم را داشته و سعی کنید فضای ذخیره مورد نیاز خود را شناسایی و حتی پیش بینی کرده و بر اساس آن خرید خود را انجام دهید.

سرورها Rackmount و Blade نسبت به سرورهای Tower فضای کمتری را اشغال می کنند، به همین دلیل اگر نیاز به تعداد زیادی سرور دارید حتما از دو نوع اول استفاده نمایید و  اگر به عنوان یک کارشناس شبکه در

یک شرکت کوچک و متوسط به دنبال انتخاب و خرید سرور مناسب هستید. حتما دو مدل از سرورهای HP ProLiant DL360 Gen9 و HP Proliant DL380 Gen9 را در لیست نهایی خود قرار دهید.

می توانید جهت مشاهده‌ی اطلاعات درباره‌ی این دو سرور و یا جهت خرید با کارشناسان ما در تماس باشید.

 

درحالی که امروزه برای کسب و کارهای کوچک گزینه های مختلفی از سرور وجود دارد شما میخواهید یک گزینه مناسب را برای کسب و کار خود انتخاب کنید و همچنین گسترش سیستم های خود در  آینده را نیز در نظر بگیرید. قبل از تصمیم گیری نهایی دو گزینه مورد نظر شما HP ProLiant DL360 Gen9 و DL380 Gen9 هستند.

می توان گفت این دو به عنوان دو سرور قدرتمند موجود در بازار قابلیت های قابل توجهی را به مشتریان ارائه می نماید. این دو به دلیل عملکرد و کارایی بالا مناسب تجارت کوچک شما در محیط پر سرعت امروز است.

مدل های Gen9 نسبت به مدل های قبلی پیشرفت چشم گیری را داشته اند، هردوی این دستگاه ها به گونه ای طراحی شده اند که ویژگی حافظه هوشمند،آرایه سازی اطلاعات وحتی ویژگی محافظت از اطلاعات را به صورت کاملا پیشرفته دارا می باشند.

 

خصوصیات مشترک میان سرورهای DL360 G9 و DL380 G9:

 

هر دوی این سرورها Rackmount هستند و خصوصیات مشترک زیادی را دارند که این مورد جای تعجب زیادی ندارد. هر دو دستگاه از سری پردازنده های Intel E5-2600 Xeon استفاده می کنند که می توانید برای آنها تا حداکثر 18 هسته را دریک سرور در نظر بگیرید.اما برای قدرت بیشتر پردازش می توانید برای هر سرور یک جفت پردازنده استفاده کنید و این به معنی پردازنده 36 هسته ای برای هر سرور می باشد.

هر دو سرور از توان محاسباتی پردازنده Xeon بهره مند هستند از آنجایی که Xeon به صورت توان محاسباتی در هسته طراحی شده است هم از نظر مصرف انرژی کارآمد است و هم اینکه سرعت بالایی را ایجاد می کند. این پردازشگر استثنایی قدرت بالای پردازش را در این سرورها نمایش می دهد.

 

مشخصه دیگری که در این دستگاه ها بهبود یافته است، سازگاری آن ها با حافظه DDR4 است که دارای مزایای مختلفی است که در زیر به آن ها اشاره می کنیم:

 

1.سرعت بیشتر انتقال داده های بزرگتر

2.تراکم بیشتر ماژول ها ، که به دستگاه امکان می دهد رم بیشتری را بدون نیاز به فضای اضافی فراهم کنند.

3.بهبود یافتن بهره وری در انرژی

یکی از مواردی که کمپانی سیسکو به آن دقت زیادی داشته است دمای دستگاه بوده است که تاثیر زیادی بر روی راندمان انرژی و بهره وری دستگاه دارد. با طراحی این سرورها به مشاغل کوچک این امکان را داده است که با سرمایه گذاری بر روی دستگاه های کم مصرف از هزینه های مصرفی جلوگیری کرده و بهترین کارایی را از این سرورها ببرند.

 

مزیت قدرت دستگاه ها:

از آنجا که DL360 G9 و DL380 G9 دارای قدرت زیادی هستند ، هر دو گزینه عالی برای مشاغلی هستند که عملکرد آنها به سرعت و قابلیت اطمینان سرور آنها بستگی دارد. این دستگاه ها مجهز به پردازش محاسبات مبتنی بر ابر(Cloud computing) هستند و می توانند بانکهای اطلاعاتی بزرگی را که بخشی از یک محیط کار سریع یا در حال تغییر است به سرعت مدیریت کنند.

و به لطف فناوری هوشمند Array HP ، می توانید مطمئن شوید که تمام داده ها و اطلاعات حساس شما به صورت کاملاً ایمن، محافظت شده می باشند.

 

ابعاد سرورها:

تفاوت اصلی بین سرور ProLiant DL380 Gen9 و DL360 Gen9 در اندازه هر کدام از آنها می باشد. DL380 یک سرور 2U است در حالی که DL360 یک سرور 1U است. با داشتن ابعاد بزرگترDL380 ، بدیهی است که به فضای بیشتری در قفسه احتیاج دارد و همچنین نیاز به نصب درایوهای بیشتری را خواهد داشت.

با این وجود DL380 Gen9 قابلیت توسعه اسلات های 2P خود را دارد و به دلیل داشتن قابلیت اطمینان، سرویس دهی و همچنین در دسترس بودن مورد استقبال وحمایت بیشتری قرارگرفته است.

سرور DL360 G9 که باریکتر از مدل DL380 Gen9 است فقط یک یونیت فضا را اشغال می کند به همین دلیل برای شرکت های کوچک که دارای فضای کافی نیستند مناسب می باشد. DL360 G9 دارای عملکردهای بهبود یافته تری نسبت به مدل های قبلی خود بوده و دارای بهترین حافظه و قابلیت توسعه I / O با فرمت 1U است. این بدان معناست که می تواند اساساً همان نوع عملکرد عالی و قابلیت اطمینان را درمقایسه با DL380 داشته باشد.

 

 

ارسال شده در:

آشنایی با ماژول امنیتی TPM در سرور و اهمیت وجود آن

آشنایی با ماژول امنیتی TPM در سرور و اهمیت وجود آن

 

ماژول امنیتی TPM

از جمله اقدامات شرکت بزرگ اچ پی برای تامین امنیت در سرورهای اچ پی، استفاده از ماژول امنیتی TPM است. امروزه سرورها در شرکت های مختلفی استفاده می شوند و هرروزه شرکت ها و سازمان های بیشتری این تجهیزات را برای متمرکزسازی اطلاعات خود و همچنین ایجاد بستری امن برای ذخیره داده های خود خریداری می کنند.

در این شرایط بحث امنیت از اهمیت فوق العاده بالایی در تجهیزات شبکه بخصوص سرورها برخوردار است.شرکت اچ پی که از پیشتازان عرصه سرورها و تجهیزات کامپیوتری است از تکنولوژی های خاص خود برای برقراری هرچه بیشتر امنیت استفاده می کند.

TPM مخفف عبارت Trusted Platform Module است. ماژول TPM یک چیپ میکروکنترلری است که که از دسترسی‌ های غیرمجاز به سرور جلوگیری می‌کند و این کار با ذخیره آرتیفکت ‌هایی که برای احراز هویت در پلت‌ فرم سروری استفاده می‌شود انجام می‌گیرد. این آرتیفکت‌ها شامل پسورد، کلیدهای رمزگذاری و مجوزها است.

در نسل‌های قبلی سرورهای اچ پی در نسخه‌های TPM 1.2 و TPM 2.0 وجود داشت، نسخه TPM 1.2 با نسل های نهم و هشتم سازگار و نسخه TPM 2.0 با نسل های نهم سازگار است. اکنون نیز نسخه TPM 2.0 در سرورهای نسل ۱۰ اچ پی قرار داده شده است.

ماژول TPM ماژولی است که با استفاده از کلیدهای رمزگذاری، رمزعبور و ابزارهای دیگر، محیطی امن را فراهم می‌کند و راهکاری موثرتر برای مقابله با بدافزارها ارایه می‌دهد. ماژول TPM با استفاده از کلیدهای رمزگذاری، مانع از جابجا شدن هاردها و قرار دادن آنها روی سرور دیگر می‌شود یعنی در واقع سرور و هارد با هم جفت هستند و اطلاعات هارد روی سرور دیگر، قابل دسترسی نیست.

ماژول TPM را تنها یکبار می‌توان نصب کرد و نمی‌توان آن را با ماژول TPM دیگری عوض کرد. سرورهای نسل ۹ تنها در حالت UEFI از ماژول TPM پشتیبانی می‌کنند نه در حالت Legacy یعنی تنها با متد UEFI کار می‌کند و با متد Legacy کار نمی‌کند. سرورهای نسل ۸ و قبل‌تر برای سازگاری با آن نیاز به آخرین آپدیت Firmware (فریمور) دارند.

ارسال شده در:

نحوه پیاده سازی Soft-Raid روی لینوکس

نحوه پیاده سازی Soft-Raid روی لینوکس

 

در این مقاله قصد دارم در خصوص چگونگی راه اندازی RAID Level 1 صحبت کنم.

 

RAID مورد نظر ما که قصد راه اندازی آن را در این مقاله دارم Raid 1 می باشد.  در این RAID هر چیزی که در هارد دیسک اول وجود داشته باشد در هارد دیسک دوم نیز کپی خواهد شد و به همین دلیل به آن آینه یا Mirror گفته می شود .

این RAID دارای صد در صد افزونگی یا Redundancy است و به هر دلیلی اگر مشکلی برای یکی از هارد دیسک ها پیش بیاید مشکلی برای دیگری پیش نخواهد آمد.

برای پیاده سازی این نوع RAID ما حداقل به دو عدد هارد دیسک نیاز داریم. برای پیاده سازی RAID در سیستم عامل لینوکس ما از ابزاری به نام mdadm استفاده می کنیم، که از قبل بایستی بر روی سیستم عامل شما نصب شده باشد.

با توجه به اینکه ما در این سری آموزشی از سیستم عامل Debian برای انجام سناریوها استفاده می کنیم پیشنهاد می کنیم قبل از اینکه به ادامه مطلب بروید دو دستور زیر برای نصب شدن ابزار parted و ابزار mdadm را وارد کنید و سپس به ادامه ماجرا بروید.

 

 

برای اینکه بدانید دو عدد هارد دیسکی که به سیستم اضافه کرده اید با چه اسامی به سیستم معرفی شده اند باید در ابتدا با استفاده از دستور  fdisk –l  گزارشی از تمامی دیسک ها و پارتیشن های سیستم تهیه کنید.

همانطور که در خروجی دستور زیر مشاهده می کنیم ما دو عدد هارد دیسک به نام های

 dev/sdb/  و dev/sdc/ را داریم.

 

 

همانطور که در تصویر دستور بالا مشاهده کردید ما دو دستگاه به نام sdb و sdc داریم، که در حال حاضر آماده هستند که آنها را پارتیشن بندی و تبدیل به RAID Level 1 کنیم.

قبل از هر کاری باید پارتیشن بندی این دستگاه ها را انجام دهیم ، برای اینکار دستورfdisk /dev/sdb   را وارد می کنیم و مراحل زیر را به ترتیب برای ایجاد کردن پارتیشن با قابلیت قرارگیری در RAID ایجاد می کنیم ، مراحل زیر را عینا انجام دهید :

  1. دستور fdisk /dev/sdb   را وارد کنید و Enter را بزنید.
  2. در قسمت command حرف n  به معنی new partition را وارد کنید و Enter را بزنید.
  3. در قسمت Select حرف p   به معنی primary partition را وارد کنید و Enter را بزنید.
  4. در قسمت partition number عدد 1  و سپس کلید Enter را بزنید.
  5. در قسمت  First Sector کلیدEnter  را بزنید.
  6. در قسمت  Last Sector با توجه به اینکه ما می خواهیم همه دیسک مورد استفاده قرار بگیردEnter  بزنید.
  7. اینبار در قسمت  command حرف t  برای تعیین type یا نوع پارتیشن را وارد کنید.
  8. در قسمت  Hex Code حروف fd  را وارد کنید ، fd  به پارتیشن قابلیت RAID می دهد.
  9. در قسمت  command اینبار حرف w برای write شدن اطلاعات را وارد و Enter کنید.

 

 

مشابه دستورات بالا را اینبار برای هارد دیسک دوم یا dev/sdc  اجرا کنید. و در نهایت بعد از انجام شدن همه مراحل شما دو عدد پارتیشن با قابلیت قرار گرفتن در RAID را خواهید داشت.

 

این پارتیشن ها به نام های نامهای dev/sdb1/  و dev/sdc1/  خواهید داشت که می توانید آنها را در کنار هم قرار داده و RAID Level 1 خود را ایجاد کنید.

برای اینکه جدول پارتیشن ها بروز رسانی شود و نیازی به Reboot کردن سیستم عامل نباشد دستور partprobe  را به شکل زیر وارد کنید و در نهایت با استفاده از دستور fdisk –l  مجددا لیست دستگاه ها و پارتیشن های ایجاد شده را مشاهده کنید.

 

 

حالا که هر دو پارتیشن با تمام ظرفیت و نوع fd  که مشخص کننده Linux RAID است آماده هستند تا تبدیل به RAID شوند. برای ایجاد کردن RAID Level 1 با استفاده از دستور mdadm  از روش زیر استفاده می کنیم.

با استفاده از mdadm  دو عدد هارد دیسک یا device را تبدیل به RAID Level 1 می کنیم.

این دو هارد دیسک در انتها با فاصله مشخص شده اند ، در نهایت هر دو پارتیشن ما به نامهای /dev/sdb1   و /dev/sdc1  تبدیل به یک پارتیشن RAID سطح 1 به نام /dev/md1  خواهند شد.

با دسترسی root از دستور زیر استفاده می کنیم:

 

 

دقت کنید که mdadm که یک پیغامی را مبنی بر هشدار با این مضمون که اگر از این پارتیشنی که ساخته شده و RAID-1 بر روی آن کانفیگ شده است، قصد دارید برای قرار دادن محتویات مربوط به boot کردن سیستم عامل خودتون استفاده کنید باید Boot-Loader شما این Feature را ساپورت کند در غیر این صورت به مشکل خواهید خورد.

 

mdadm: Note: this array has metadata at the start and may not be suitable as a boot device.  If you plan to store ‘/boot’ on this device please ensure that your boot-loader understands

md/v1.x metadata, or use –metadata=0.90

پیغامی به شما نمایش داده می شود با توجه به این که این مهم را درک کرده باشید، ساختن Raid خود را تایید کنید. بعد از تایید کردن شما software-raid برای شما ساخته خواهد شد، اما هنوزم قابل استفاده نیست.

علت این که هنوز قابل استفاده نیست این است که هنوز حاوی هیچ گونه فایل سیستمی نمی باشد.

 

?Continue creating array

Continue creating array? (y/n) y

mdadm: Defaulting to version 1.2 metadata

mdadm: array /dev/md1 started.

با دستور mdadm –detail /dev/md1 می توانید جزییاتی را در مورد Raid Partition ای که ساخته اید مشاهده کنید.

 

 

حال نوبت به آن رسیده است که یک فایل سیستم به Raid-Partition خود attach کنیم:

mkfs.ext4 /dev/md1

 

سپس باید این پارتیشن را به یک دایرکتوری mount و سپس به راحتی قابل استفاده می باشد.

mkdir /home/linuxcisco/raid1

mount /dev/md1 /home/linuxcisco/raid1

 

X
Add to cart